Mondulkiri: ''the choice of a lifetime..."

Na een intensieve dag mountain-(neem dit letterlijk! pfff...) biken, geven we onze benen wat rust tijdens een avondmaaltijd bij de Khmer Kitchen op de vooravond van ons voorgenomen plan om "The Elephant Valley Project" te gaan bezoeken. Na afloop van ons diner, raken we echter aan de praat met een Nederlandse 'local' die ons er van weet te overtuigen om ons geld - volgens haar - beter te besteden door één of twee dagen met een 'local guide' iets te regelen...
Het bleek "the choice of a lifetime..." :-D :-D :-D

Er werd een 'local' gids bijgehaald en we spraken zijn aanbod en onze wensen door. Hij kon wel Engels, maar wat gebrekkig - waardoor ons niet helemaal duidelijk maar globaal duidelijk werd wat we konden verwachten. We waren allebei wel toe aan avontuur en besloten om twee dagen te doen. Inbegrepen: eerste dag olifant rijden naar waterval, lunch, trekking (wandelen/hiken) door de jungle, eten en overnachten bij Bunuong-familie in een hutje in het bos, ontbijt, trekking naar waterval, lunch, trekking terug naar Sen Monorom... Ons vertrekpunt, onze residence.
Spannend!!! We betaalden de beste man direct na mondeling akkoord US100. Enigszins argwanend verlieten we het eethuis en hadden zoiets van - we zien wel of het mee of tegenvalt. Allebei hadden we eigenlijk wel heel erg veel zin het te verwachten avontuur!!!

Na een redelijk goede nacht slaap, verzamelen we onze spullen voor de 2-daagse trekking en pakken onze rugtas zorgvuldig in. Om 9.00 uur worden we verwacht bij het restaurantje, maar we zijn al rond een uur of 8 aanwezig en pikken nog even rustig een ontbijtje mee... Tussen 9.00 en half tien zien we de 'local' - met wie we e.e.a. hadden geregeld - druk in de weer met flesjes water, brood, dan weer rent hij naar zijn scooter, rijdt snel weg, komt 5 min. later weer terug met verse vis, noodles, en zo ging dit tafereeltje nog wel even door... Totdat, "OK guys, let's go!!!" In gezelschap van nog drie andere reizigers - uit Engeland, Londen - springen we allen bij een 'local' achterop de moto (scooter) en rijden in colonne richting de bossen en 'hilltribe' etnische minderheidsmensen, genaamd Bunuong - spreek uit: Pnong.
Na ongeveer 20 min. komen we aan bij een familie, alwaar ons direct de aanwezige olifant in het oog valt. We worden geïnstrueerd de houten, bamboo hut - bedekt met graan=dak - te betreden en binnen belanden we dan gelijk in een andere wereld. Heel apart is dat!!! Er wordt gelachen en in een taal gemompeld en gepraat die we niet verstaan. We lachen vooral maar mee!!! Wat er voor zorgt dat zij op hun beurt weer harder gaan lachen, etc. Een dolle boel... :-D Vooral zodra ons de zelfgemaakte rijstwijn wordt aangeboden - welke we uiteraard niet mogen weigeren. Jos waagt zich als eerste aan het goedje - dat je drinkt uit een kruik op een manier alsware je een waterpijp rookt - houdt het binnen en weet het zelfs te waarderen. Hatsjee! De mensen lachen, wij lachen. Dan is Vanessa aan de beurt. Ook zij drinkt van de wijn en vindt het ook best lekker! …En we lachen vrolijk met elkaar :-D
Dan is het tijd voor vertrek. We gaan naar buiten en klimmen met behulp van een houten trap op de lieve, goed uitziende (belangrijk!) olifant. Onze reisgenoten hebben niet voor de olifant gekozen, dus lopen achter ons aan...
We genieten van de rit die ons van de zanderige weg af, richting de bossen begeleidt en zorgt voor fraaie uitzichten. Het zit wel wat ongemakkelijk in het krappe niet-zo-heel-stevige-en-dat-is-nog-licht-uitgedrukt,mandje...maar ach, de houten kont en wat spierpijn hier en daar is het ons meer dan waard!!! :-D

We rusten bij een waterval. Jos besluit uiteindelijk nog even het water in te gaan voor wat verfrissing. Het is ook hier waar we onze lunch krijgen - fried rice, prima verzorgd. Ook krijgen we een flesje water. Na 1-2 uur vertrekken we van deze plek, vlak nadat de 'local Bunuong' de olifanten voor onze neus in het water hebben gewassen. Het leek vader en zoon. De zoon, een 10-jarige jongen, was ook degene die ons die ochtend naar de waterval had geleidt met de olifant. Bizar, maar als op het lijf geschreven. Met de paplepel ingegoten...

De middag die volgt splitst ons groepje al vrij vlot en gaan we samen met onze gids (Bunuong man) met z'n 3-en verder... Het wandelen bevalt goed na de hobbelige rit op de olifant. We lopen stukjes op paden door de jungle, maar regelmatig slaan we ineens - in onze beleving soms echt plotseling - de bossen in, van het pad af, 'off-road', 'off-piste', hoe je het ook wilt noemen... door de struiken, bomen, planten, grassen, etc. heen... Daar wordt wandelen écht hiken... Zwaar hoor!!! Maar we zijn bikkels, genieten van het avontuur, zien mooie natuur, mooie bomen en stappen flink door... We komen zo nu en dan een hutje tegen dat redelijk plotseling verschijnt, waar dan wat grond omheen ligt waar enkele groenten en fruit worden gekweekt en wat dieren rondlopen zoals varkentjes, kippen en een hond... Onze gids geeft een soort van aan, dat we naderen en groet de mensen. In de meeste gevallen is er niemand in het hutje of de directe nabije omgeving aanwezig en lijken de mensen aan het werk - we denken een eindje verderop het bos in of iets dergelijks. Bij enkele hutjes wordt wel gereageerd en is de familie - of in elk geval een deel daarvan - aanwezig. Het zijn Bunuong-mensen, één van de etnische minderheden die leven in de 'hills of Cambodia' - ze maken een ietwat schuwe, zeer verlegen indruk maar als wij worden opgemerkt en we houden ons rustig op, proberen vriendelijk te lachen en groeten hen - merken we al gauw op dat het erg vriendelijke mensen zijn... Ze lachen terug, lachen wat bescheiden - op een manier die ons raakt... Wow! Als we tegen het einde van de middag een kudde koeien tegen het lijf lopen in de jungle, raakt onze gids aan de praat met de 'farmer' (lokale Bunuong boer). Vervolgens lachen we wat vriendelijk naar elkaar en vervolgen onze weg achter de gids aan... De boer met zijn kudde koeien volgt ons op redelijk korte afstand. Jeetje wat een indrukwekkende beesten zijn dat toch nog!!! Niet zo'n koetje als bij ons, maar meer haast een bison met die hoorns... Nou goed, de hele sfeer er omheen erbij maakt het allemaal extra bijzonder. Als we na 5 min. opnieuw aankomen bij een stukje land boven op een heuvel omringd door prachtig, hoge bomen en bebouwd met een houten hutje, blijkt dat de 'farmer' hier met zijn familie woont en... dat wij hier zullen blijven voor de nacht... "Ongelooflijk," zeggen we tegen elkaar, "dit is écht niet te beschrijven zo mooi... Wow, wat een ervaring!" En jahoor, dat bleef ook zo...
Die namiddag en avond hebben we contact gemaakt met de mensen. Zo ontzettend vriendelijk, lief en Puur (met een grote letter P) - we raakten volledig ontroerd, genoten met volle teugen, voelden door ons hele lichaam hoe ontzettend uniek dit voor ons is en verdronken steeds meer in hun wereldje. Het wereldje van de Bunuong...
Toen we aankwamen zagen we twee jonge kinderen, waarvan één zo oud leek dat hij net kon lopen - een jonge vrouw, een nog jongere vrouw, een oudere vrouw en de boer. Het gezin bleek te bestaan uit de man, zijn vrouw en twee jongens van resp. 2 en 3 jaar oud. De oudere vrouw bleek oma te zijn en de nog jongere vrouw hebben we kort na aankomst niet meer gezien. Oma bleef op afstand en observeerde ons op een manier waardoor we écht het idee kregen dat de familie dit nog niet eerder heeft meegemaakt - alsof we van een andere planeet kwamen en misschien wel eens helemaal niet te vertrouwen zouden zijn. Met - vooral - de man des huizes maakten we het eerste contact, met name door oogcontact te maken terwijl we wat rustig zaten en rondliepen waarop hij steeds vrolijk begon te lachen en wij op onze beurt vriendelijk lachtte. We liepen en hingen wat rond in en buiten het hutje, maakten contact met het 3-jarige jongetje - een deugniet. Een scheetje, boefje en zeker niet bang! We maakten voorzichtig wat contact en probeerde met handen en voeten, lachen, gek-doen, etc. wat dichter tot hem en zijn broertje te komen. Dit lukte, hoewel hij zó van de aandacht genoot, dat hij wel erg waaghals-achtige dingen uithaalde en pardoes met z'n snuffert op de grond lag. Huilen!!! Wij elkaar aankijken... Oh oooh, haha... Zoals bij alle kinderen van die leeftijd, was het leed al snel verleden tijd en ging hij na moeders troost al snel weer verder ravotten. Ondertussen werd op een vuurtje buiten voor het hutje door onze gids, de 'verse' vis bereidt. In het hutje waren moeder en vader druk bezig met de overige voorbereidingen voor het avondmaal. Wij vermaakten ons prima met de kinderen, elkaar en het moment... :-) :-) :-)
Al snel was het donker en toen het eten klaar was, gingen we allemaal in het hutje op een verhoging - gevlochten bamboo? - zitten in kleermakers-zit en met een beetje licht van een kaars en een oude zaklamp begonnen we met eten. We zagen nauwelijks wat er allemaal op 'tafel' stond, wat het extra spannend maakte natuurlijk… - je weet in zo’n geval nooit wat men voor je klaarmaakt… - maar, het was erg lekker!!!
Na het eten begon het contact tussen ons en het gezinnetje pas écht los te komen, toen Jos met de 'farmer' aan de praat raakte... Het was tot nog toe lastig om te communiceren, aangezien de mensen geen Engels kennen en onze 'local, indigineous' gids op één à twee woorden - idem. Maar nu lukte het door met handen en voeten en steeds meer begrijpelijke woorden, elkaar te vinden... Met gebaren maakte ik de man duidelijk wat ik bedoelde, waarna hij ditzelfde principe naar mij toe toepaste. Vervolgens ontstond er een geweldige manier van communiceren, waar over en weer de nieuwsgierigheid, leergierigheid, het enthousiasme, de energie, puurheid en het plezier vanaf spatte! :-) Het resulteerde na een paar uur in het allebei kunnen tellen tot 10, hij in het Engels en Jos in het Bunuong. Wat werkwoorden, de namen van iedereen in het gezin, onze namen, onze leeftijd, de leeftijd van hen en pen en papier kwam daarbij érg goed van pas! Om beurten schreven we - elk in ons eigen bekende alfabet - de klanken en betekenissen op. De boer - fonetisch genaamd 'Khraun' bleek 35 jaar, zijn vrouw 'Meeteu' 23 jaar, 'Dsjor' 3 jaar & 'Pí-pàuw' 2 jaar... Tegen 21.00 uur was het tijd om te gaan slapen, in de voor ons in de hut geprepareerde hangmatten-incluis-mosquito-net. (wel zo fijn!) Spannend!!! Beetje ongemakkelijk en het slaapt ook - zeker aangezien we dit niet gewend zijn - niet zo geweldig,...maar Jos weet na wat uurtjes wakker te hebben gelegen toch aardig in slaap te vallen en Vanessa die al vrij snel in slaap viel werd helaas ook weer vrij snel wakker, waarna ze nauwelijks meer een oog dicht heeft gedaan. "Maar ach", klonk ons relaas in de ochtend, "dat hoort erbij, want wat is dit een belevenis zeg! Jeetje!!!" :-D :-D :-D

De volgende ochtend staan we rond zonsopkomst - rond 06:00 uur - op, het leventje kabbelt zich hier wat voort. Het lijkt allemaal zo vanzelf te gaan. Iedereen in het gezin kent zijn rol,lijkt zich hier vol overtuiging, met alle tevredenheid en liefde - aan over te geven. Zo stonden we bijvoorbeeld ook de avond er voor nog met open mond toe te kijken hoe de twee kleine mannetjes van resp. 2 en 3 jaar, de kippen en zelfs de haan met z'n tweeën vingen - ze vervolgens de daarvoor bestemde, gevlochtend manden/kooitjes te stoppen. Ieder zo z'n taak dus, dachten we vol verbazing...
Na het ontbijt, maken we nog een praatje, lachen nog wat en moeten - helaas - afscheid nemen de deze lieve mensen, om onze tocht terug richting Sen Monorom te vervolgen. Het valt niet mee, willen liefst nog een poosje blijven... maar als aandenken maakt onze gids met onze camera nog even een paar fotootjes van ons met het gezinnetje. Alvorens we toch echt moeten gaan... :-( Na zo'n honderd keer te hebben bedankt en gedag te hebben gezegd, haha... Moeilijk hè, afscheid nemen??? - pakken we onze rugzak op, kijken achterom over onze schouder nog even terug en zwaaien voor de laatste keer... "Bye, bye..." en verdwijnen weer de jungle in voor een zware, maar zeer mooie en bijzondere weg terug naar Sen Monorom............