Papua het land van prachtige natuur en verschillen

12/03 Jayapura
We vertrekken met het vliegtuig naar Jayapura. Op het vliegveld komen we de aardige Indonesische toeriste uit Rotterdam weer tegen. Wat is de wereld af en toe klein. Ook treffen we een reiziger uit Londen, die al een hele tijd aan het reizen is. Hij is nogal zenuwachtig. Hij had via zijn hotel een ticket geregeld voor dezelfde vlucht, naar Jayapura. Zijn naam is echter helemaal verkeerd gespeld. Het lijkt er in de verste verte niet op. Hij heet Hughes en de naam op het ticket is iets van Han hoi.... Hij is bang dat dit een probleem vormt. Hij kan het niet zo een twee drie laten aanpassen. We moeten dan uiteindelijk erg lachen als daar geen haan naar kraait.... Eenmaal aangekomen op luchthaven Jayapura voelen we ons weer een attractie. We regelen een taxi naar ons hotel in Sentani het plaatsje waar de luchthaven is. We gaan de straat op om nog wat te eten.... Lekkere gebakken vis en ayam lalapan (gebakken kip). Mensen heten ons vriendelijk welkom. We merken wel dat de Papuanen eerst wat afwachtend zijn en de meesten hebben een gezicht met harde gelaatstrekken. Maar als je vriendelijk lacht en groet komt er een vriendelijke glimlach terug en beamen ze je contact.
We zijn niet heel blij met ons onderkomen dus we zijn veel buiten te vinden. In de avond regelen we tickets voor de 14de naar wamena. Waar we willen starten met onze trekking. De volgende dag bedenken we dat het misschien toch wel handig is om al een terugvlucht te regelen... Omdat we niet te lang in Wamena willen blijven. Tot onze verbazing zijn er geen tickets te verkrijgen t/m 31 maart. OEPS.... Probleempje.... Of uitdaging??? We gaan naar het hoofdkantoor van de vliegmaatschappij Trigana air, de enige vliegmaatschappij die vluchten naar wamena verzorgt. We schrikken nogal van het hoofdkantoor.... We hebben al veel gezien maar vinden het toch verbazingwekkend dat dit het hoofdkantoor moet zijn... Hopelijk zegt dit niets over de vlucht, dat zou nogal verontrustend zijn! Haha
Ook hier hebben ze geen retour ticket van wamena naar Jayapura. We vinden dit erg vreemd en het ruikt naar een vreemd handeltje.... We komen er dan ook achter dat je de tickets voor een meer prijs in Wamena zelf kunt kopen... Op de zwarte markt. Voor ons echter een risico als je 29 maart terug naar huis vliegt. Stel je voor dat we geen ticket kunnen krijgen. We zien dit niet zitten. Soms willen we best wat risico's nemen dit is echter geen geslaagd plan. We krijgen nog een nummer toegestoken van de Trigana air medewerker om iets te regelen met een vriend van hem. Hier gaan we niet op in. We kijken naar andere opties als die er niet zijn denken we eraan om onze heenvlucht te annuleren. Erg jammer!!! Dat zou betekenen dat we geen trekking gaan doen. We balen enorm... En gaan er al vanuit dat er niets anders op zit dan al eerder te beginnen aan een strandvakantie ;) Omdat we alles bij elkaar nogal wat tijd doorbrengen op het hoofdkantoor van de maatschappij krijgen we een broodje aangeboden en iets te drinken (erg lachwekkend). Uiteindelijk hebben we een oplossing. We blijven iets langer dan gepland en vliegen via een omweg terug. Niet van Wamena naar Jayapura maar van Wamena naar Dekai en van Dekai twee dagen later terug naar Jayapura. Geregeld! Poeh dat was vermoeiend, zeker omdat ze geen woord Engels spreken. Met wat Indonesische woordjes, gebaren, tekenen en schrijven kom je een heel eind.
We zijn nu toch op pad en besluiten het centrum uit te lopen. Al snel komen we je een prachtige natuur. Mensen staren ons aan alsof we net uit een UFO zijn gestapt maar knikken ook vriendelijk of zwaaien.
We maken een prachtige, lange wandeling. Door beekjes en riviertjes. Langs kleine leuke dorpjes waar kinderen buiten spelen en we waarschijnlijk de eerste toeristen zijn. In onze wandeling worden we ook gevolgd door wat nieuwsgierige kinderen die ons wegwijs proberen te maken.
Het is een prachtig gebied en we hebben onverwacht een kleine trekking op onze teenslippers. Die we geregeld uit moeten trekken :)
Aan het eind zijn we oververhit en moe... En koelen af bij een rivier waar een vrouw de was doet en de kinderen zwemmen. De kinderen proberen een voor een indruk op ons te maken door te duiken en andere kunstjes te laten zien. Jos besluit ook een frisse duik te nemen!
Daarna lopen we terug naar het centrum en gaan met een Bemo (taxibusje) naar het winkelcentrum. We eten onderweg gebakken banaan met chocola en geraspte kaas eroverheen. Het klinkt vies.... Maar het smaakt heerlijk.
We komen nog langs een kleine winkel waarvan Jos denkt dat ze er fruitshakes verkopen. Het ziet er goed uit aan de buitenkant. En we hebben al een tijd behoefte aan meer fruit!!! Als we naar binnen gaan blijkt het een winkel te zijn met producten van herballife. Erg vreemd hier op deze plek, nooit verwacht... De man probeerd ons nog wat uitleg te geven over de gezonde producten van herballife... Haha we verstaan er niets van maar uit de plaatjes blijkt het een mega goed afslank product te zijn. Een boek vol voor en na foto's. Om maar niet zomaar weer naar buiten te gaan delen we een poedershake in plaats van fruitshake. We moeten er achteraf heel erg om lachen en voelen ons een stuk fitter ;)

14-03
We staan heel vroeg op om naar het vliegveld te gaan. Het enige echte mooie aan ons hotel is dat het bij de service is inbegrepen om ons naar het vliegveld te brengen. De incheck hal van het vliegveld ziet er voor Papuaanse begrippen goed uit. We moeten echter wel heel hard lachen als we zien dat het aan een muur net lijkt of net iemand flink heeft staan kotsen.... Wat blijkt .... Ze moeten toch ergens de beetle nut smurrie tegenaan spugen... Als het op de grond niet mag dan maar tegen een muur. Als we later door het douanegedeelte lopen zien we overal stickers op de ramen: verboden te spugen! Hahaha
We zien nu al duidelijk welke mensen in ons vliegtuig zullen zitten. Je pikt de mensen van de echte Papuaanse stammen er zo uit. De vrouwen hebben vaak een token (gehaakte tas) die ze op hun hoofd dragen. In het vliegtuig zien we ook bij een van die vrouwen dat ze een vingerkootje mist. Dit doen ze als een naasten familielid overlijd.
Onze vlucht verloopt voorspoedig. Als we in Wamena aankomen geloven we onze ogen niet. Het vliegveld lijkt meer een hele oude schuur. Er is geen bagageband. De bagage wordt op een hoop gegooid. Als je je nummertje afgeeft zoekt iemand je zooi bij elkaar. We staan met open mond te kijken. Op het incheck hokje staat ipv incheck counter.... Chickie counter, hier moeten we erg om lachen. Ook zien we meteen na aankomst de eerste man van de Dani stam. Poedelnaakt met alleen een koteka (peniskoker) staat hij bij het vliegveld. Vreemde gewaarwording, kan ik jullie zeggen! Al snel worden we door íemand aangesproken die goed Engels kan. Hij vertelt ons hele verhalen en al redelijk snel komen we erachter dat het een guide is... Dus nu is het oppassen geblazen. Hij komt vriendelijk en oprecht over maar we weten ook dat ze hier bizarre prijzen vragen. Hij wil ons heel graag met van alles helpen.
De naakte Dani-man komt nog even met de guide praten en geeft ons nog een hand om ons welkom te heten. Vanessa is doodmoe en voelt zich net in een rare film... Maar het is toch echt de werkelijkheid... Kleine cultuurschok?
We proberen ons hotel te bereiken omdat er een ophaalservice is. Er pakt echter niemand op. We wachten nog een tijdje en er komen verschillende mensen om ons welkom te heten. We dachten dat het erg toeristisch zou zijn. Er is echter geen enkele andere toerist te bekennen. En we worden ook hier soms bekeken alsof we net uit een UFO zijn gestapt. Als we een hele tijd hebben gewacht stelt de guide voor om met ons mee te lopen naar het hotel. Het is niet zo ver. We zien de bui echter al hangen. Hij is erg aardig maar we zijn bang dat we hem niet meer kwijt raken.
Als we naar het hotel lopen kijken we onze ogen uit. Het is een heel andere wereld dan we tot nu toe hebben gezien. Het lijkt wel alsof we in Afrika zijn ipv Indonesië. Het oogt veel armer dan we tot nu toe hebben gezien. De mensen lopen er armoediger bij. Ook zijn sommige straten echt heel erg vies met bergen afval. Maar daaromheen zie je een prachtige natuur met indrukwekkende bergen.
Als we ingecheckt hebben bij het hotel komt de guide weer met zijn verhaal. Hij wil onze guide zijn voor de komende dagen. Eigenlijk zijn we veel te moe voor zakelijke gesprekjes maar gaan het maar aan om er vanaf te zijn. Als hij komt met een bizarre prijs vraagt Jos naar waar de prijs op gebaseerd is. Dan gaat hij opeens omlaag naar de helft van het bedrag wat hij eerst noemde. Maar dan nog veel te veel geld. We zeggen dat we er nog over na willen denken en dat we eerst willen uitrusten. Zoals het toeval het wil heeft deze meneer geen telefoon dus we moeten later weer afspreken. Wij gaan een dutje doen en meneer wacht op ons... Op de gang! Hoezo opdringerig??? We praten er samen even over en zijn er al snel uit, dit voelt niet goed.
Dus we zeggen tegen meneer de guide dat we niet op zijn aanbod ingaan. Hij doet nog een poging voor een trekking van 1 dag... Maar als we ook daar niet op ingaan is meneer gelukkig snel verdwenen. We vinden deze eerste dag in Wamena maar lastig.... Gaan we nu op zoek naar een andere guide?? Doen we het gewoon op eigen houtje? En waar vindt je een andere guide... En waar vindt je meer info zonder internet en nagenoeg niemand die Engels kan??
Uiteindelijk beslissen we na veel nadenken, zoeken enz. om op eigen houtje te gaan. Dus we gaan op tijd slapen! Als we de volgende dag wakker worden voelt alles beter. We wennen aan Wamena. Zoeken wat contact met mensen op straat... En krijgen veel mooie warme glimlachen.
We lopen naar een punt waar de markt is en waar je ook een Bemo (mini bus) kunt nemen. We beslissen om daar de bemo te nemen naar een bekende plek waar veel mensen met hun trekking beginnen. Als we uitstappen begrijpen we al gauw dat veel mensen naar het dorpje lopen van onze volgende bestemming. Dus we lopen gewoon achter wat mensen aan.

We hebben ons hotel in Wamena voor 2 extra nachten geboekt en onze meeste spullen daar achter gelaten. Alleen de spullen díe we nodig hebben voor de trekking hebben we verdeeld over twee rugzakken. We zien verder wel hoe het gaat lopen. Verloopt het goed blijven we een nachtje over als we een slaapplek vinden. Als dat niet lukt gaan we terug naar Wamena. Dus het is een spannende maar leuke onderneming. We hebben er zin in.

Al snel moeten we een rivier over steken. Gelukkig staat het water niet vreselijk hoog. Dus schoenen uit en oversteken. Een meisje die ook over moet steken pakt Vanessa zonder iets te zeggen bij de hand om haar te helpen. Zo lief :)
Dit is dus het begin van onze trekking...
Onderweg zien we veel mensen die aan de Dani of de Lani stam toebehoren. Iedereen zegt ons vriendelijk gedag. Het is een mooi gebied en het lopen gaat prima.
Als we onderweg niet zeker weten of we de goede weg hebben gekozen naar het volgende dorp vragen we een paar vrouwtjes die waarschijnlijk terug komen van de markt met hun token vol met eten. We noemen de plaats waar we naartoe willen: Kelise. Omdat ze dezelfde kant opgaan lopen we met ze mee. Dit lijken ze erg leuk te vinden. Onderweg schudden ze iedereen de hand als begroeting en wij horen er gewoon bij... Ook wij schudden heel veel handjes. Tijdens het uitrusten krijgen we ieder een banaan. Daarna snappen we waarom we even gingen rusten. Want ons staat een behoorlijke klim te wachten. We doen de vrouwtjes na en lopen zigzaggend de steile helling op. Dan gaat het redelijk. Ze moeten heel hard lachen als ze zien dat het ons moeite kost. En het oudere vrouwtje ligt dubbel wanneer Vanessa moeite heeft om haar evenwicht te houden. Maar ook hier wordt haar lief een hand gereikt. We snappen niet hoe deze kleine mensjes dat doen met aardig wat gewicht gaan ze op blote voeten moeiteloos naar boven. Ze lassen af en toe een pauze in voor een sigaretje... Want ze roken allemaal als ketters. Ze zijn dan ook erg blij met wat extra sigaretten als bedankje ( ja het voelt heel krom. Maar met niets zijn ze blijer hier!??)
Als onze wegen scheiden hebben ze alweer een nieuw gidsje voor ons gevonden. Een heel oud mannetje die ook naar Kelise gaat. Het is warm en we moeten een erg steile berg op. Poehhhh het laatste stuk is zwaar. Maar vooral vanwege de warmte. We geven de man ook wat water in een flesje en zo lukt ook het laatste stuk. Hij brengt ons naar het dorpje Kelise midden in de bergen. Het is er prachtig!
Met handen, voeten en wat Indonesische woordjes hebben we korte gesprekjes. We kunnen slapen in bij een homestay in de bergen. In een echt inheems hutje. Echt heel leuk. We wandelen later nog door Kelise en hebben een prachtig uitzicht over de vallei. Als we besluiten om terug te lopen naar de homestay komen we een echte Dani-man tegen. Hij heeft alleen een trui aan (waarschijnlijk omdat het fris wordt in de avond). Zijn blote billen komen eronder uit en zijn trui puilt uit door zijn koteka. Hij heet ons welkom en probeert ons iets duidelijk te maken... Maar we snappen niet wat hij bedoeld. Uiteindelijk verstaan we airport en hij maakt het gebaar van handen schudden.... Dan wordt ons duidelijk.... Dit is de eerste naakte Dani-man die we zagen op het vliegveld! Wat toevallig. We moeten allen lachen. Hij zegt tegen Jos dat hij nog een koteka voor Jos heeft en dat hij in de ochtend nog langs zal komen. Hahaha...
Als we later terug zijn in de homestay vragen we of ze heet water hebben voor de noodlesoep die we bij ons hebben. Er wordt in een van de hutjes een vuurtje gemaakt en we genieten van een instant soepje :)
De man van de homestay spreekt bijna geen Engels en het is weer handen en voeten werk en ons Indonesisch wordt iedere dag beter. We plannen met zijn hulp onze route voor de volgende dag.
We willen niet dezelfde route terug nemen. Het lijkt geen probleem te zijn om een andere route te nemen. Dus we kiezen voor de volgende route vanuit Kelise: Ibiroma, Jibroma naar Tangma. Vanuit Tangma kunnen we een auto of Bemo nemen terug naar Wamena.
Als we onze soep op hebben komt de Dani-man nog even langs. Hij heeft een tas vol met spullen die hij verkoopt. Dus we hebben de keus :) In zijn tas zitten 3 verschillende peniskokers (koteka), een soort van drinkfles, een speer en een setje om vuur te maken. Omdat de koteka toch echt iets van hier is kiezen we voor de kleinste... Haha die andere past niet meer in onze tas. Jos maakt nog een grapje dat hij hem de volgende ochtend om zal doen... Dit wordt gewaardeerd, ze moeten erom lachen.
We gaan op tijd slapen na een vermoeiende dag. We zijn blij dat we onze klamboe mee hebben genomen. In de nacht hoor je soms toch wel wat gekke geluiden rond je matras. Maar gelukkig hoeft Jos niet zoals op Raja Ampat een rat weg te jagen. We slapen heerlijk! We zijn zelfs verbaasd als we pas om half 8 wakker worden. Ook nu wordt er een vuurtje gemaakt en eten we een noodlesoepje als ontbijt. In de ochtend komt nog een oude Dani-man langs die ons hartelijk begroet. Hij blijft Vanessa haar hand maar schudden. Als we met deze naakte man met enorme koteka op de foto gaan houdt hij Vanessa stevig vast. Hij verteld ook de hele tijd van alles. We kunnen er niet veel van maken maar het lijkt erop dat hij met ons wil dansen. Waarschijnlijk heeft hij het over het Baliem Valley festival. Want hij laat Vanessa met gebaren zien dat hij dan veren op zijn hoofd heeft en een botje van het varken door zijn neus. Ook maakt hij gebaren wat erop lijkt dat hij dan in zijn gezicht versierd is met een soort van verf.
Als we van iedereen afscheid hebben genomen vertrekken we richting Tangma. Een van de mannen loopt het eerste stuk met ons mee. Als dank vraagt hij om een sigaret. Toch wel fijn dat we deze als niet rokers bij ons hebben ;)
Onderweg is het wederom prachtig. Het eerste deel is goed te doen. We komen door leuke dorpjes. We worden overal vriendelijk begroet met "pagi" en handenschudden. Dan is de man die met ons mee is gelopen bij zijn familie aangekomen, nemen we afscheid en legt hij een aantal maal uit hoe we onze route moeten vervolgen. Hij maakt duidelijk door met zijn linkerhand op zijn linkerbeen te slaan en nee te schudden, vervolgens op zij rechterbeen te slaan en ja te knikken - dat we verderop bij een splitsing rechts moeten aanhouden :)
We zeggen gedag en gaan verder. Even verderop nemen we na een klim een korte rustpauze. Het klimmen in combinatie met de hitte (zo'n 35 graden in de volle zon) zorgt ervoor dat we elk kwartier wel even een paar minuten moeten pauzeren.
In de verte zien we het volgende dorpje, Jibroma. Als we er aankomen zien we kinderen en te vrouwen druk in de weer met kleren wassen. Ze zijn hard aan het werk, hoewel het er ook wel weer gemoedelijk en eenvoudig uitziet. De mensen maken een zeer verlegen indruk en nadat wij hen begroetten, worden we vriendelijk met een lach en opgewekte stem terug gegroet. Ook hier rusten we even. Ons drinkwater is op en we hebben dorst. Jos hoopte al dat er een waterbron zou zijn en die is er ook. Puur natuur tappen we bronwater en vullen onze 1,5 liter fles. Aaaahw dat is lekker!!! Vers, koud water... Na wat handenschudden zeggen we gedag en gaan verder. Het is een redelijk groot bergdorpje en we lopen nog een stuk door het dorpje (kampung) heen, om aan de andere kant van de berg uit te komen. Een man uit het dorp wijst ons de weg en we worden vergezeld door 3 jongens. Zodra we aan de andere kant van de berg komen, kunnen we naar beneden kijken en in de verte Tangma zien liggen. De man vraagt om een sigaret, de standaard ruil voor wat hulp in de bergen ;), en we hebben de indruk dat het rustig bergafwaarts richting Tangma goed te doen is. We zetten de weg in naar beneden.
De eerste 5 minuten zijn goed te doen. We gaan gestaag bergafwaarts, het pad is breed, voldoende grip en de route is duidelijk zichtbaar voor ons... Maar dan.... Het wordt steiler, het bergpad smaller, de grip minder en de voorspelbaarheid van de route neemt af. Bij Vanessa slaan de zenuwen langzaamaan toe. Mede door haar hoogtevrees, welke nu begrijpelijkerwijs optreedt: stel je een grote bergpartij voor en dat wij op grote hoogte op de rand van een berg lopen op een smal pad van soms zo'n 30 cm breed. Pff. Je vraagt je op zeker moment af "waar zijn we aan begonnen" en of we niet beter kunnen omkeren. Omkeren lijkt gezien de beperkte tijd en het strakke schema dat we hebben, geen optie. Daarbij heeft Jos het idee en de hoop dat het bergpad op zeker moment beter begaanbaar zal worden. Jos doet zijn best scherp te blijven, het overzicht te bewaren en Vanessa te ondersteunen. Jos gaat steeds een stukje voorop en reikt Vanessa de hand. Dit tafereel herhaalt zich zo'n 45 minuten. Het is een "trekkers hell". Vanessa's benen trillen en voelen als pudding. Wat niet helpend is bij een route waar je juist heel stevig op je benen moet staan. Hier hadden we werkelijk niet op gerekend! Tussentijds probeert Jos de moed er in te houden en Vanessa te motiveren er in te geloven en rustig aan verder naar beneden te gaan, vooral niét naar beneden te kijken en vooral wél goed te kijken waar je je voeten plaatst. Op zeker moment is Tangma dichtbij in zicht. De hoop laait op. Maar even later is het weer meer begroeid om ons heen en is onze oriëntatie sterk verminderd. Ook gaan we weer bergop, wat de indruk wekt dat we langs Tangma heen trekken en verder langs de berg moeten trekken. Echter, na enkele minuten trekt de begroeiing weer weg, wordt de route weer zichtbaar en komen we bij de bewoonde wereld... Pfff!!! Blij :) Wat een opluchting. Dat was afzien. Mentaal en fysiek gesloopt komen we aan bij een beekje. Hier wassen we onze voeten en gezicht. Kort daarna moeten we nog een helling over en lopen vervolgens het dorp Tangma binnen. We zijn blij en trots dat we het gehaald hebben en hopen zo snel mogelijk met de 'mobil' (auto) terug naar Wamena toe te kunnen om uit te rusten en de volgende dag naar Dekai te vertrekken.
Als we het kleine dorpje in lopen komt er al snel een groepje mannen met kinderen naar ons toe. We vragen de weg naar de Bemo of 'mobil'. Een van de mannen spreekt redelijk Engels en maakt ons al snel duidelijk dat er op zondag geen Bemo of 'mobil' naar het bergdorpje komt. Ooooh nee! Onze hoop zakt in onze schoenen. Morgen vertrekt ons vliegtuig al naar Dekai. De man zegt dat het geen probleem is om bij hem te slapen. Dat hij echter op weg is naar Wamena (LOPEND) dus het kan uren duren voor hij terug is. Voor ons is het echt geen optie om dit nog lopend te doen, vandaag. Hij stelt voor bij het mini vliegveldje te wachten in het dorp voor het geval er toch nog een auto komt. Anders is de enige optie om de volgende ochtend de 'mobil' te nemen... We gaan dus bij het vliegveldje in het gras liggen en Jos gaat nog even opzoek naar drinkwater.
Al snel worden we weer vergezeld door wat kinderen... Er komt ook een man bij zitten. Hij zegt wel eens gids te zijn voor toeristen en stelt voor om mee naar zijn huis van een vriend te komen wat maar een paar meter lopen is. Hij zegt dat we er eventueel kunnen blijven. Als we er aankomen worden we vriendelijk ontvangen, door de familie. We krijgen een kamertje te zien waar we in de nacht kunnen slapen. Het huisje is net een stalletje met kleine kamertjes. De gids heet Osman en stelt ons voor een dutje te doen. Hij zal voor ons in de gaten houden of er toch nog een 'mobil' komt. We zijn kapot dus we nemen het voorstel graag aan. Ook al is het een klein niet al te schoon kamertje... :) We kruipen in onze lakenzak en vallen in een diepe slaap. Als we wakker worden wordt er al thee voor ons gemaakt en worden de zoete aardappels al gekookt. Want volgens Osman is rijst maar niets... Zoete aardappels, daar krijg je power van :)
Na een zoete aardappel zitten we vol! We drinken thee en doen wat smalltalk. Er komen af en aan wat mensen binnen lopen. Met een jongen doet Vanessa een snelcursus Indonesisch-Engels. De jongen is erg leergierig en weet niet meer van ophouden. Onze hoop om vandaag nog in Wamena te komen is vervlogen :(
We blijven erop hopen dat het morgen toch nog gaat lukken om onze vlucht te halen!
In de avond zitten we nog even met de familie in een klein kamertje bij kaarsenlicht. Er is geen elektriciteit. De vrouw des huizes is erg verlegen maar vindt het erg leuk als Vanessa belangstelling toont voor haar haakwerk. Ze maakt een token (tas die ze op het hoofd dragen). We gaan vroeg slapen.
De nacht is nogal een avontuur op zich... Het regent hard en we horen van alles boven ons hoofd rennen... Het lijkt af en toe een loopwiel in een rattenkooi. Dus we slapen uiteindelijk met het licht aan.
We worden moe en koud wakker maar zijn blij dat we bij deze familie mochten slapen. Omdat er geen hotel of homestay is in dit dorpje.
De volgende ochtend lijkt het toch niet helemaal zeker of er nog een 'mobil' op tijd zal komen. Dus we besluiten ons op te maken voor een volgende voettocht richting Kurima. Terug naar ons vertrekpunt via een andere route. Omdat daar veel bemo's komen. Osman loopt met ons mee. De tocht begint met een aardige klim in de ochtendhitte. De zon knalt maar het uitzicht is meer dan de moeite waard.
De warmte is af en toe slopend. Om onze vlucht nog te halen hebben we soms een aardig tempo. Het duurt langer dan verwacht.
Het is een race tegen de klok. Het is een wonder als we het nog gaan redden. Osman is onze rots in de branding. Hij loopt de tocht met gemak op zijn blote voeten (doet hier iedereen), zijn voeten lijken dan ook op de huid van een olifant. Osman wijst ons de weg en helpt waar nodig omdat we tempo moeten maken. Ook zoekt hij nog een wandelstok voor Vanessa voor de steile stukken. Hij is erg behulpzaam. Op het eind steken we een rivier over die we ook de eerste dag zijn overgestoken. Nu staat echter het water veel hoger en is het water ruw. Ook hier helpt Osman ons weer. Uiteindelijk komen we moe bij het eindpunt. We zien gelukkig een heel aantal bemo's. Osman begeleidt ons nog en laat aan de chauffeur weten dat we onze vlucht moeten halen. We nemen afscheid. Tegen een meerprijs maakt de chauffeur wat meer vaart en brengt hij ons naar ons hotel en daarna direct door naar de luchthaven.
We halen onze vlucht op het nippertje.... Dag indrukwekkende dagen... Dag Wamena! Op weg naar Dekai.

Liefs van Jos en Vanessa